ran da esa kountanti ac’hanoc’h. Ne glevan mui trouz ebet e kambr ar mestr : kousket eo, marvat.
Hag hi diazeza, hag e kasas he dourn d’he zal evel evit freskât he memor, hag e lavaras :
— Setu aze, aotrou ! Deac’h da noz, da boent koan, ar mestr a zistroe eus ar chase, tapet eur bern brao a draou gantan. Mont a reas oc’h taol ; tenval oa e benn eun tammig, ha setu ar wreg da c’houlen outan petra a yoa oc’h ober diez d’ezan.
— Set’ aze, Annaig, seblantout a rea d’in beza c’hoaz o vrezelli el lanneier, hag e kleven Jorj o lavaret d’in :
— Ne welez te ket ar Re-C’hlas e penn pella al lanneg, en tu-ma da Vodegat ?
Va spered a yoa skoet, rak gouzout a ran eo bet lazet ar paour kez Jorj dre urz Bonapart. Setu e keit ha m’edo ar zonjou-ze em penn, eur c’had o tifourcha eur pennadig diouzin. Tenna ris warnan, hag ez eas da ruilha en eur voden vrug. Eur penn gad all bennak a yoa kent em zac’h ; ha setu pa ’z ean da gregi en houma, ha me gwelet d’ezi eur penn den. Spontet e oen, e c’hellit kredi, ha me dont war va c’hiz, o lezel va gad eno. P’edon o tistrei da zont d’ar gêr, pegen souezet e oen-me o welet va c’hi Medok gant va gad etre e zent. Mes n’he doa mui he fenn den avat ; henvel oa brema ouz ar gedon-all.
— Asa, paour kez Bernadig, eme ar wreg, atao eta e chomo Jorj Kadoudal war da spered ; daoust ha ped gwech n’en deus ket ar medisin lavaret d’it ne dleez ket chom da zonjal en traou-ze ?
Ar mestr na lavaras grik d’ar goulennou-ze. Alkodi a reas diou c’hlin e zivreac’h war an daol hag e kuzas e benn en e zaouarn.
— Bernadig, eme ar wreg ankeniet, ev da jistr, ha kas ar zonjou-ze diwar da dro.
Mes Bernadig a jomas dilavar.
