ket great evit dougen ar groaz, na bale dindan banniel Jezuz.
E kreiz e zizursiou, e kreiz an ebatou euzus en em blije enno, Rusdal a yoa bepred eun dra o kriniat e galon ; an youl d’en em venji, ar gasoni en doa oc’h an dijentil Ruskeg. Kounnari a rea o sonjal ez oa an dijentil-ze karet gant an holl, endra ma’z oa hen kaseat gant holl dud ar vro. Roet en divije e ene, ha meur a hini, mar en divije bet da rei, evit gallout en em zizober, evit gallout en em venji eus e enebour. Ar gounnar, ar warisi-ze her c’hrinie noz-deiz. Dalc’hmad her c’hlevet o lavaret : « Piou am venjo-me war hennez ? Piou en distrujo ? Piou a roi d’in-me tro da ziskar warnezan va c’hounnar ha va malloz ?
Evel a welit, an ifern a yoa e kalon ar marc’heg hag an ifern a respontas ive a-benn eur pennad oc’h an youl-ze eus e galon kaledet. An droug-spered a gavas da gas d’e zikour unan hag en doa eur galon ker kris hag hen. Eun nosvez ma edo Rusdal en eun dourel eus e gastell, e rea eun amzer skrijus ; an avel a yude, ar gurun a groze, al luc’hed a zidarze hep ehan, hag ar marc’heg direol a doue hag a lavare bep eun amzer :
— Piou a zistrujo va enebour ?
— Me ! eme eur vouez o respont eus ar meaz.
Ha kerkent e tigor dor an dourel, hag eun den en em gav en e zav dirak Rusdal, ober a reas eur skrijaden, hag e lavaras :
— Te ? Piou out-te ?
— Sorser Lannedern, Korrig, ho prasa mignon.
— Sorser Lannedern ? Mat, daoust pe te zo den, pe te zo diaoul, mar grez va labour, bez deuet mat !
— Hen ober a rin.
— Ha petra zo red d’ober ?
— Dont d’am heul.
— Da beleac’h ?
— Da feunteun Sant Herbot.
