— Tremintin ! Tremintin !
— Sellit, n’hoc’h eus ket a amzer da goll. Me ne dalvezan ket kalz a dra, ha ne din morse a-bell. C’houi a zo yaouank, eun den a vor eus ar re wella ; c’houi oc’h eus eur c’hoar…
— O ro peoc’h ! ro peoc’h ! ranna rez va c’halon !
— C’houi zo gouest da zifen hor bro. En han’ Doue, en em dôlit er mor. ha va list da lakât an tan er poultr. Bezit dienkrez, ar re-ma n’ho devezo ket al lestr !
— D’in-me eo da lakât an tan ; va dever eo, hag e fell d’in hen ober.
— Mat, kabiten, neuze e vezimp strinket en ear hon daou !
E keit ha ma komze ar sturier, unan eus ar forbaned a yoa tostaet ouz ar c’habiten hag a yea da zisken eun tôl bouc’hal war e benn. N’en devoa ket a amzer avat, Tremintin hen diskaras gant eun tenn pistolen, hep diskregi eus e stur.
— Gwelet a rez n’eus mui da varc’hata ! eme ar c’habiten.
— Roit d’in ar c’hef tan, me ho ped !
— Nan, ne c’hellan ket !… Kenavo, Tremintin !
— Kenavo, kabiten ! En em vriatomp ! Intron-Varia-Porzik ra hor zikouro !… Mall eo hasta !…
An noz a yoa tenval sac’h ; al laeron, savet eun niver bras anezo war al lestr, en em laze an eil egile e-kreiz an den valijen. Eun tammig sklerijen a weler koulskoude ; Bisson eo ha gantan en e zourn eur pennad korden lakêt an tan en he fenn ; Bisson eo, n’en deus mui na tad na mamm, n’en deus nemet eur c’hoar, eur c’hoar karet kenan, hag en deus aon na varvfe ar re-all epad ma ’z a da vervel e-unan :
— Tremintin ! Tremintin ! emezan, en han’ Doue en em dôl er mor !
Ar sturier ne lavar ger, ne finv ket, mes pedi a ra Doue kalonek. Bisson, pa ’z oa diskennet en hevelep
