— Ac’hanta ! merc’hed, echu eo ho ragach ?…
— Kontet d’emp eur gôz bennak, Jarlig koz.
— Ya, ya !… Kontet, Jarlig koz, a lavare d’ean Bilzig, azeet war an oaled, en e gichen. Kontet, Jarlig, kontet, mar plich.
Jarlig a dennas e gorn eus e c’hinou, skei a rês anean war ivin biz-meud e zorn klei.
— Eur wech a oa, eur wech ’oa ket…
— Aet ar gôz en e roll, eme Bilzig a vouez uhel.
— Ah ! ah ! Kaout a ra ze d’it-te, pôtr… ’M eus aon te a zo eur c’hanfart…
Hag e lakaas e zorn war penn ar bugel.
Jarlig a oa eur martolod koz, bihan a vent, krommet gant an oad, atao eur boned bechennek [1] gantan war e benn (moal a oa), eur c’haban mezer dreset war e gein ; eur c’hornig berr o krena etre e zent uzet gant an duellenn. Chacha a rê war ar c’horn-ze e-pad an de, ha kaer an nije chacha, tamm moged ebet ne deue : butun karot a implije Jarlig, butun troc’het a-skol-pennadou, moest an treujennou, diês meurbed da dana. Ha Jarlig a chache, chache, a grainche, moged tamm ne deue.
Leshanvet a oa an Turluter-ôd, atao o turmuch [2] er gourlenn pe er gerigi, o punseal e-touez ar bezin dizol [3]. Karet gant an holl, gant ar valtouterien ’lavaran ket… Beva a rê Jarlig koz, an Turluter-ôd, gant e verc’h henvel eus he zad ha Jobig ar marc’h-pôtr, en eun ti bihan, eus tu Porz-Biliek.
Pa deue Jarlig d’an ti-nean, e ouie ervad penôs e vije goulennet digantan konta eur gôz. Furchal a rê en e evor, hag ac’hane e tispege tra pe dra : eur gôz, eun divinadell, eun ouidell. Pôtr fin ha goaper eun tammig.
E gorn, klenket gantan en godell guz e borpant, Jarlig a grainchas eur wech pe diou el ludu.
