Kalon an den zo ledet, dizamant war an dour.
Er poull, an halegou morz a gren hag a wigour.
Eur vouez sklaset a c’hrozmol ; diston’vel eur rebech.
Daëlou a c’hlep ar gouzer, daouste m’eo sec’h ho bech.
Daouste pare zo aman d’an drubuillou mantruz ?
Doue, kuzit, me ho ped, eur skeuden ken skrijuz,
Mac’h astennimp hon daouarn d’an heol karantezuz,
A roï d’eomp gant e domder, eun esper lugernuz !
