Levr Quenta - Chap. XIV.
Victor Guilmer, 1836 (p. 59-62)
CHABIST XIV.
Un ene humbl a so sourcius da guzet oc’h an dud ar pes ma zeo dirac Doue.
Un Arc’hæl digasset gant Doue da gaout ar Verc’hes, en devoa roet dezi ar brassa meuleudiou, hac en devoa annoncet dezi e vige mam Doue. Mæs den n’en devoa clevet gant Mari ar pes en devoa lavaret dezi an Arc’hæl abers Doue.
Ne oue qet guelet oc’h en em zisques e feçon ebet evel mam Doue dirac an dud. Dirazo en em gomporte evel pa vige eur c’hrèg eus ar gommun.
Peguen tener benac e zoa e c’harantes evit Joseph he phried, ha peguen alies benac e parlantent assambles, jamæs guer ne lavaras dezan var myster an incarnation.
Pa zeuas goude-se da vizita Elisabeth, he c’hiniterv, he с’havas instruet eus ar myster, mæs ne brofîtas qet eus an occasion-se evit e instrui davantach, ha ne reas nemet publia he anaoudegues parfet evit an oll faveuriou en devoa accordet dezi he Salver.
Mari a lèze gant Doue ar sourci da rei da anaout publicamant, pa er c’havche abropos, ar secret pehini a yoa evithi qen henorabl.
Oll application he speret a yoa d’en em gonservi pepret en humilite.
Evel-se, ene fidel, e renqit cuzet oc’h an dud ar pes ma zoc’h dirac Doue, dre ar graçou hac ar mad-oberou a recevit digantan.
Peur e ves eur somm arc’hant er muia assuranç nemet pa ves guella cuzet ? Er c’his-se ive, seul vui a sourci a ves da guzet eur mad spirituel, ar graçou interieur hac exterieur, seul guelloc’h e vezont en assuranç.
Da Zoue eo da zisques ar pes ma zomp.
Al liou ar c’haëra a deu d’en em goll e ear an amser.
Eur faveur vras hac un henor a voue jouissa a bresanç Jesus hac e chelaou epad ma voue var an douar.
Pa deuas da dy Mari ha Martha, houma a lavaras d’he c’hoar : E ma[1] erruet ar mæstr, ho coulen a ra ; mæs a vouez izel er lavare.
Perac ? An dud bepret dall, evel beuzet oll er goad hac er c’hic, ne estimont qet, pe memes ne gomprenont qet ar pes a zo en tu-all d’ar santimanchou, d’ar guelet, d’ar c’hlevet ; ne gomprenont qet an dalvoudegues infinit eus ar faveuriou spirituel, eus ar graçou. Parlant dezo a guement-se a zo exposi an traou santel d’ar chass, ar pez a zo a breciussa d’ar goaperes, pa er grear eb necessite.
Speret Doue en em ro, a recever e secret, hac a fell dezan e ve peb tra secret etrezan hac an ene favorizet.
Mad eo, eme Speret-Santel, cuzet secret ar roue, secrejou Doue.
Un den[2] ebquen choazet etre mill-all, eur c’honfessour prudant a ell hac a dle memes anaout ho pinvidiguezou spirituel, evit ma tesco deoc’h ho lacât da brofita. En eo a zalc’h evidoc’h plaç Doue var an douar, hac evel ma tle eur minor consulti bepret e gurator, ha beza conduet dre e avizou en afferiou temporel, er memes tra eur penitent a dle dizelei avichou e c’hraçou d’e zirectour, evit m’er c’hunduo guelloc’h e hent ar silvidigues hac ar berfection.
Evit ar re-all, bezit dirazo evel tud honest ha vertuzus ; bezit humbl, modest, agreabl, atao a garacter ingal, mæs dalc’hit secret outo dor ho calon.
Hac ho credfent memes un nebeut avancet en traou spirituel, hac ho credfent memes ar pez n’en d’oc’h qet, n’en disquezit qet dezo hac ho pezo ar bonheur da zerc’hel secret graçou Doue.
Doue a fell dezan e valefac’h gant ardeur en hent eus e c’hourc’hemennou ; mæs ne qet un avantach bian gouzout bale dreizan gant nebeut a drous, evel un den pehini en nos a zoug un tensor sioulla ma c’hell, gant aоn da veza dirobet.
Certen eneou devot, goude beza recevet digant Doue faveuriou particulier, a so en em gollet, evit beza songet re enno, qemeret re a gomplæsanç enno, ha laqeat ho ad mira dre ar re ne dlient qet ho anaout.
O Guerc’hes prudant meurbet ! leun a humilite, m’o divige oc’h imitet, ho divige conservet ar speret humbl-se pehini a zoug bepret gantan ; ar sclerigen a zoue, sclerigen dre behini, leun a un disfizianç fur, ho divije disoloet finessaou ar speret a ourgouil.
Ne oufet qet qemeret re a brecaution evit miret na vezor tromplet er vues spirituel, ha dreist peb tra en hentchou extraordinal dre bere Doue a gundu certen eneou.
Ar faveuriou a so evel eul liqueur excellant ha celestiel pehini, oc’h e exposi d’an ear fall ha d’an avel, a ell trei er fin en eur poezon.
Remerqout a so great penaus un ene veritablement interieur, e deus mil boan pa bermet Doue e ves anavezet unan bennac eus e graçou particulier, ha ne ves nemet he zoumission barfæt da volontes Doue a guement he c’honsolfe.
Oh ! nac a dud a so var an douar pere a so bepret oc’h en em bompadi eus a vadoberou Doue ! Peguen dishenvel int diouzoc’hu, ô Guerc’hes !