| ◄ Er respet e zeli mab-dén d’é inean. | Ol er péh e zou én-amb e ra d’emb d’hanàouèt reih ha splan é hès un Doué. | Ol en treu crouéet e vrud hag e bredêg t’emb puissance en Eutru Doué. ► |
Doué e hra d’emb hanàouèt é ma nehou én diabarh a han-amb ; laqueit en dès én hun inean ur haractér, ur merche ag é zivinité.
I. Hur spered e lar d’emb penaus ne zamb quet a han-amb hun hunan, penaus é hès un Doué hag en dès reit er vuhé d’emb. Chetu petra e zou caus ma n’en dès crechén fidel erbet péhani, mar car gobér un implé mad ag é ræson, ha ne hanàuei un Doué, er mæstr quetan, Crouéour en ol, hag hum santei nezé douguet d’er pedein ha d’en adorein.
II. Hur housciance e lar d’emb é hès un Doué, péhani hur gùél, péhani en dès perpet é zeulegad arn-amb, péhani e hel hur punissein. A vazé é ta en dongér naturel en dès mab-dén doh er fallanté ; en dongér-cé doh en droug n’en dé meit ur santimant ag el lézen éternel en dès en Eutru Doué scrihuet én dôn ag hun inean. A vazé hoah é ta en dougeance-zé e santamb, memb a p’en d’omb hun hunan, é hobér er péhèd, rac er gousciance e lar d’emb é ma perpet Doué dirac omb.
III. Hur halon e lar d’emb é hès un Doué, rac hur halon e zesir bout coutant hag eurus : mæs nitra ag er péh e zou ér bed ne hel hul lacat coutant. N’en dès meit Doué, péhani e zou er vamen ag en ol madeu, e hel goalhein hur halon. Chetu perac, e lar sant Augustin, mab-dén, é clasq ar en doar é vonheur hag é repos, ne hei quet er havouèt ér mæz a Zoué, ha n’en dès dén erbet péhani er hlasq hemb gout é ma é Doué en er havou. Unan dal, péhani n’en dès jamæs gùélet en dé, e zesir neoah er splandér, deustou ne hanàu quet en hiaul péhani e ra er splandér. Un dén, talpet d’er séhèd, ne vanquehé quet a zesirein refrescadur, deustou ne hanàu quet er vamen deur précius péhani e hel en distannein. Er memb tra, hun inean, deustou ne huél quet hé Doué, ha n’en hanàu meit a vras, ne arsàu quet ag en desirein, rac ma tesir ur bonheur.
Er bonheur-zé n’hum gav quet én treu ag er bed-men ; chetu perac, e lar sant Augustin, é pêlla mab-den doh é fin dehuéhan hag é péh, a pe glasq é bligeadur én treu crouéet, é léh clasq é vonheur é Doué.
Er santellan ag er rouanné e gomprené é oé Doué hemb quin e zelié bout desir é galon, hag er sellèt e hré èl é ol vad, a pe laré : èl ma rid er harhue, talpet guet er sébèd, arlerh en deur, èl-cé ehué me inean hou tesir hag e huannad ar hou lerh, ô men Doué !
Perac n’en désiramb-ni ér memb fæçon ? Un dra souéhus-é ma vé hur spered hag hur halon quer pél doh un Doué, eit péhani hemb quin é mant groeit ha péhani e zou perpet quen tost d’emb.
1° M’em bou chonge liès a bresance en Eutru Doué. — 2° Me larou dehou bamdé, ag en dôn a me halon, ur beden gredus benac. — 3° Me offrou dehou liès én dé me foénieu ha me labour. — M’er galhuou d’em secour, guet confiance, ém zantationeu hag ém diæzemanteu. — Men Doué, groeit ma chongein liès én-oh ha m’hou cârein perpet.