Pa zigor en hentoù ar bleunioù a garan,
e c’han, er beure hañv, ar balafenned gwenn.
En hentoù gwaskedet, brizh-heoliet o leton,
— gwenan o safroniñ, eostiged o kanañ —
e frond tanav ar gwezvoud,
e nij ar balafenned, ar balafenned hañv.
E kammigellont dibreder,
en hentoù a garan.
E c’hoariont en heol,
a vleun da vleun,
a-hed ar c’hleuzioù,
e frond ar mel gouez nijet eus an targosioù kleuz.
E sunont er bleunioù,
ar frondoù a garan.
Pa vorliv ar bleunioù ha ma tav an eostiged,
ha ma vored an hentoù,
en abardaez mouk,
e serr o eskell kizidik ar balafenned hañv.
E hunont er bleunioù,
an hun a garan.
Huniñ a reont e kalon ar bleunioù moredet,
hag an delioù leizh, klozet da serr-noz,
en o c’hreiz a zalc’ho ken na darzho an deiz
ar balafenned hañv.
An aezenn a luskell o huñvreoù,
an huñvreoù a garan.
Hogen, pa darzho adarre an deiz,
— ha bleunioù o tigeriñ hag eostiged o kanañ —
en hentoù o tivorediñ
ne gammigello ken ar balafenned hañv.
E kalon ar bleunioù eo marvet
ar balafenned a garan.
