Edo ar stered o vervel. Ur ruzell a lezenne dremmwel ar reter hag a vorlive liñserioù gwenn ar gweleoù. Ar sklerijenn a c’houneze an oabl. War lein ar menezioù e skedas mousc’hoarzh kentañ an heol. Ar c’hudoned e trouze o eskell en traoniennoù moredet.
« O Aether doueel, Avelioù prim hoc’h eskell, Doureier ar stêrioù, Mousc’hoarzh diniver an tonnoù mor ; ha te, Douar, mamm pep tra ; ha te hag a dizh gant da lagad kelc’h ar bed, o Heol… »
Ar glañvourien a zihun. An hini en em glemme, a zo staget da ganañ.
— Agur ! Asteorgi, a lavar un Euskarad.
— Ata ! Jorj, hag ar yec’hed ? Huñvreet em eus edos o vont kuit… war livenn da gein, ha da dreid a-raok. Ha ! ha !…
— Ha me am eus huñvreet, a lavaras unan all, edo diereet Prometheus.
— Diereet Prometheus !…
An doktor a zo tremenet er sal, ha, goude harpañ e skouarn ouzh e skevent, ha selaou roc’h e anal en eil hag egile, en deus lavaret dezhañ :
— Gwellaat a rit.
Gwellaat ? Ha n’eo ket bet morse ken morlivet !… Gwellaat ? Hag aner eo bet d’ar vedisined klask disec’hañ unan eus e skevent ha lazhañ ar c'hleñved !… Gwellaat ! pa en deus skopet gwad, a-hed an noz, ha p’emañ e galon o lammat en ur c’horf dizeriet…
An arzour yaouank, karour ar furmoù kenedus, ne gredas ket krediñ.
