Pep tra a yoa sioul ha dienkrez en nozvez-ze e Kerdafred. Kedern, ar merour, a yoa azezet war skabel an oaled o tevi eur c’hornad butun da c’hedal koan. Tri pe bevar bugel a rea jolori endro d’ezan : lod a jache war e zilhad, lod-all a bigne war e zaoulin, ha kement-se evit kaout ar blijadur da lavaret d’ezan ez oa gouel bras.
— Tad ! tad ! ankounac’heat hoc’h eus… Hizio ez eus gouel ! a lavare Janedig.
— Ya, eme Louis ive, eur paotrig a bemp bloaz, hizio ema gouel ar Rouaned ! Mamm he deus great eur gouign gant bleud gwiniz ; lakeat he deus enni mel, hag eun dra bennak-all c’hoaz, eur…
— Arabat lavaret, Louis, pe hon tad a ouezo eveldomp ! a lavaras Gaïd, ar baotrezig dous.
— Plijadur a vo ! Plijadur a vo !… a lavare ar vugale o strakal o daouarn hag o tilammat d’an douar.
Pen Kedern a deuas da veza tenval.
Ar pez a lavare a rea d’ezan sonjal e traou a-bouez.
Edod neuze e mare gwasa an dispac’h, p’edo ar spont vras o ren war ar vro. Ne vije ket bet brao da dud Kerdafred beza tapet oc’h ober an disterra tra a c’helle digas sonj eus gouel koz ar Rouaned ; ouspenn peadra a yoa eno da veza barnet ha dibennet. An dispac’herien a yoa kris ha n’helled kuzat netra outo. Piou c’hoar ha n’edont ket zoken d’an ampoent oc’h ober o zro, hag o spia ar pez a read en tiez ? E abardaez an deiz-se, en-deün, o tont eus foar Foujer, Kedern en doa klevet tennou fuzul a-bell.
E galon a deuas da veza ankeniet pa zonjas e ke-
