grene e vrec’h. Ne dae ket ar mousc’hoarzh — ur paour-kaezh mousc’hoarzh dister — diwar gorn e vuzell. Pelloc’h e vije chomet ouzh taol, nemet mamm Mona a lavaras dezhañ :
— Bremañ, Kaou, ez eo ret dit mont d’ ar gêr, a-raok ma vo kollet ganit nerzh da vanne. Ul lev hanter dre amzer skornet a zo ur pennad mat a hent.
— Ober a rin an hent, a lavaras Kaou, mao an tamm anezhañ.
Hag e savas.
— Bennozh Doue, deoc’h ho-taou, emezañ.
Hag eñ er-maez, daougrommet ha dillo.
Alan, azezet war ar skabell, a skarzhe gant laonenn e goñtell, ar gramenn galetaet e garanoù golo an daol.
Lavarout a reas a-greiz-holl :
— N’eo ket tomm en ho ti, moereb.
Distreiñ a rejomp dre an hevelep hent, goustad.
An delioù staget gant ar skorn ouzh al leton, hag ar
bodoù sec’h kouezhet e-pad ar goañv, a zraske dindan
hon treid. Ar c’hoad a oa difiñv. E tu ar stankenn,
dindan ar c’helvez hag ar bezo, ur c’hi a harzhe
er ribouloù, e fri ouzh an douar, o redek ar c’had.
Labousedigoù a nije diouzh o c’hlud. Ar c’hi a
lammas dreist ar c’hleuz, a gammigellas dre ar
foenneg, betek ar stêr Arc’hant, a yudas d’al laez
div pe deir gwech, hag a redas davet ur paotr saout
e gwasked ar c’hleuz.
Treiñ a rejomp er c’hoad, goude treizhañ ar stêrig e Sant-Mikael. An hent a oa goudoret gant bodennoù kelvez ha gwez kelenn. Heoligennoù an diribin a oa gwisket a van ha bleuniet a vrug limestra. Dour sklaer a verade diouzh ar roc’h, penn-da-benn an
