O ! na c’hoarzhit ket, rak, an noz-se, den ne c’hoarzhas er c’hêriadennoù tro-dro. Efreizus e oa, evel ma vije bet fin ar bed, er c’horn-se eus parrez Lotei.
Un eur hanter e padas ar cholori. Un eur hanter ; soñjit ! Peadra da lakaat ar voereb kozh da vervel en he gwele, kant gwech ha mil gwech.
Goude un eur hanter reuz ha tabac’h, an targazh a ehanas miaoual, rak deuet e oa a-benn da doullañ chupenn Job, ha, kredit ac’hanon ! ne oa ket chomet da zastum ar blev en doa kollet. Ober a reas ul lamm ar pellañ ma c’hellas, ha, gant ul lamm all, setu eñ er wezenn.
Al loar a oa izel hag an daou zen a oa deuet ar c’hoant kousket dezho. Job a lavaras da Lom :
— « A-walc’h a reuz evit un nozvezh. Ni a gendalc’ho. »
— « Ni a gendalc’ho », a respontas Lom ; « gant teir pe beder nozvezh c’hoazh, evel-se, ar voereb a yelo buan d’ar vered. »
Al loar a oa o vont da guzhat a-dreñv Menez Troboa. Karreg-al-Louarn a oa deuet da vezañ adarre ker sioul hag a-raok.
Uhel, uhel war beg ur wezenn, an targazh a
selle ouzh al loar gant e zaoulagad spontet.
Aet e oa gouez.
