— « Mat, en em dennit neuze, alese, ma welin un dra bennak, rak me a wel un hanter gwelloc’h egedoc’h. »
Lom a dennas e benn eus toull ar prenestr, ha Job en em lakaas en e blas.
— « Ne ve ket un dra vat, lakaat al loar da barañ c’hoazh en ti ? Gant sklerijenn gamm al loar, e welimp un dra bennak. »
— « Nann, al loar a zo izel, ha peoc’h ! »
Penaos o doa gallet an daou viltañs kammañ bremaik sklerijenn al loar ? An dra-se a zo ur sekred ha n’eo bet gouezet morse gant den.
— « Gwelout a rit un dra bennak, Job ? »
Job ne responte ket. Ne selle mui, mes selaou a rae gant e ziv skouarn ha gant peder en dije selaouet mar en dije bet.
Kuitaat a reas ar prenestr, mont a reas da doull an nor.
— « Lom, emezañ, stankit buan toull ar c’hazh. »
— « Gant petra ? »
— « Gant ho taouarn ! Gant petra ken ? »
Lom a reas evel ma oa lavaret dezhañ.
— « Perak, emezañ, stankañ toull ar c’hazh ? »
— « Evit stankañ an toull d’ar c’hazh. »
Ne oa ket peurechuet gantañ e gomzoù, ma yudas gant ivinoù al loen o vont don en e zaouarn.
N’ouzon ket penaos e c’hoarvezas goude, rak, pa vez krabiñset unan bennak gant ivinoù ur c’hazh, ne zale ket da wintañ anezhañ dioutañ ar pellañ ma c’hell. Lom ne wintas ket ar
