— « O ! ne gavan ket, mes bravoc’h eo lavarout evel-se. »
— « Ya ! dirak an dud, Job… Dirazon-me, avat… »
Ha Lom a grogas da ganañ :
« Disul vintin ’m eus c’hoarzhet
Evit pemzek gwenneg,
O welout Yann an Druilhenn
O klask gwerzhañ e wreg,
Evit pemzek gwenneg, Marianna,
Evit pemzek gwenneg.
Ha ! ha ! ha ! »
— « Peoc’h ! Lom, ne welit ket an dud o tont en-dro eus ar pardon ? Ne vefe ket dereat c’hoarzhin na kanañ dirazo. Peoc’h ’ta, ha kemerit un aer trist ! »
— « Ya, diskouezomp e tougomp kañv d’hon eontr. »
Hag an daou vezvier o pignat gant an hent meinek ha digompez a gemere an aer tristañ ma oa er bed. Brallañ a raent a gleiz, brallañ a raent a zehou ; ne oa ket an hent bras a-walc’h evito.
— « O nonde ! ne welan mui gwall sklaer », eme Job ; « ur vrumenn a zo war va daoulagad, daoust hag emañ an noz o tont ? »
— « An abardaez a zo o tont, Job, mes an noz a zo pell c’hoazh. »
— « Ha c’hwi a wel sklaer, Lom ? »
— « Ya ’vat ! Job, ha gouzout a ran e verk an heol… d’an eur-mañ… war-dro peder eur hanter… eeun-hag-eeun. »
— « War-dro peder eur hanter… eeun-hag--
