» J’ai été garrottée, parce que je l’ai bien voulu ; n’en parlons point… — Si mon sol est dur, je ne le suis pas moins… — Le souvenir de ma splendeur passée sera toujours présent à mon esprit, — et je lui ai gardé ma vieille épée et ma harpe d’or. »
Quand j’eus achevé mon chant, l’écho de la sombre forêt — me répondit d’une voix semblable à celle du tonnerre ; — je vis dans les nuages un ange blanc aux ailes déployées, — qui prit son essor vers Lyon en chantant : « Honneur,
» Honneur, honneur à jamais à la chère Bretagne, la patrie des
saints ; — honneur à ses habitants, qui marchent dans le droit
chemin ; — honneur insigne à qui l’aime, qui a la foi comme
elle ; — honneur à Monsieur de Laprade, qui sait chanter sa
gloire ! »
- J.-M. Le Jean.
- J.-M. Le Jean.
- Guingamp, avril 1867.
» Dre ma ioul ec’h ounn staget, tavomp war gement-ze…
» Mar-d-eo kalet ma douar, me zo kalet ive ;
» Envor ma sked tremened a vo ato em fenn
» Ha d’ezhan em euz mired eur c’hleze, eunn delenn ! ! ! »
Pa baoueziz da gana, ann ekleo er c’hoad braz,
Evel mouez ar c’hurunou d’am gwerz a respountaz ;
Eunn eal gwenn, war ar c’houmoul, he ziouaskel digor,
Az eaz war zu Leon enn eur gana : « Enor,
» Enor, enor da viken d’ar Vreiz ger, bro ar zent,
» Enor d’ar re zo enn-hi o kerzoud er gwir hent ;
» Enor vraz d’ann neb he c’har, en deuz feiz evel-t-hi,
» Enor d’ann aotrou Laprad a oar kana d’ezhi. »
I. M. AR Iann.