’Vit pep loen ’vel pep den ez eus ’pad ar vuhez,
A-berz e zant patrom dishenveledigez :
Heman a zo karget da zervija ’n aotrou,
Hennez da labourat ’liesa er parkou :
’Vel-se marc’h Salomon [1], dre geinenn sant Herbot,
’Zikoure er maeziou, a rae enno e lod.
E hano ’oa Moji : livet ez oa e gwenn :
Beza ez oa tolpez hag ouspenn korbezenn.
M’am eus eun envor vat, e teue eus Landi
’Lec’h m’e werzas e vestr, koueriad e Ploudiri.
Met petra a ra ze ? Em bro eo e renkit
Gwelet Moji er stern vit gouzout e zellid :
E Kerberou-da-Nec’h, ’pad tri bloaz warn-ugent,
Er memes mereuri e kerzas war bep hent ;
Zoken n’oa er barrez na bourc’hiz na tieg
N’en doa e implijet ’vit eur chareadeg.
Ar parkou, da genta, a jomche sebezet.
Ma na glevjent : « Moji ! » e tu pe du hopet.
Kerkouls ne gerc’hed maerl ha ne raed douar koz
Hep na veze Moji ’n abaden bete noz.
Moarvat ec’h anave e holl dalvoudegez,
Rak, pa stanke eur marc’h e Sao-Bras ar menez.
Moji a zistaged da lakal en e blas,
Ha ma taolfec’h evez, — n’eo ket me hen kavas, —
Ez oac’h sur da intent en e c’hrizinkaden :
« Petra ’z oc’h, kezeg keiz ? Netra en va chichen ! »
Neuze ar vugale ’rôe d’han tammou kreun ;
Evitan, ’n o zogou e klaskent dour feunteun.
Ken habask ’oa outo m’o douge daou-ha-daou.
Sonj, o Salomonig ! pignemp warnan er c’hraou !
Sonj c’hoaz penaos, eur wech, bleinet gant da dad-koz,
’Tiskenne er roudou ’keit ma oad o c’hortoz,
« Hast affo, momeder ! » a laras da yontr Yann.
— « Ro peoc’h, ’ta, glabouser ! » a glevas ker buan.
Muioc’h-mui an tad-koz e loen mat a gare ;
Leun pe c’houllo e garr, morse n’hen re-gasje.
