Eo bet mac’hagnet va femoc’h… ganeoc’h… gant ho kontell ?
Eo.
A ! loen brein !
Pa lavaran deoc’h e oa evit brasañ mad… — klañv eo ar frerig Goulaouig… — hag en deus ezhomm eus treid moc’h evit pareañ e stomok… — hag eo bet krouet ar moc’h evit an holl dud… — hag ar pezh a zo d’an holl dud, rak hini ebet ac’hanomp ne c’hell krouiñ an disterañ tra… — hag an holl dud, war an douar a zo breudeur ha c’hoarezed… — hag eo dleet deoc’h en em gavout, rak an troad pemoc’h-se en deus graet plijadur kenañ da stomok ho preur. N’eo ket gwir ?
A ! amprevan ! a ! an diot anezhañ ! a ! penn azen. Hag o klask lakaat ac’hanon da c’hoarzhin ! — A ! diaoul milliget, ker e kousko dit. (O kregin en ur skaoñ). Gortoz ma torrin dit ur pav ivez. Na c’hoarzh ket ! na c’hoarzh mui ! pe…
Mat ! Gouelañ a rin. Ret e vo din gouelañ, ma ne c’hoarzhit ket evel ma eo dleet ober evit ar joa en deus graet an Aotrou Doue da unan eus e grouadurion… en ur ober implij ac’hanoc’h muioc’h eget ac’hanon… Rak ar pemoc’h-se a oa bet roet deoc’h da virout, ha c’hwi an hini en deus soursiet outañ, maget anezhañ… padal me n’em eus graet nemet…
Diot eo… da stagañ !
