— Abalamour ne c’heus ket lavaret evel ma rea da dad :
E kær em eus sonch da vont, mar plich gant Doue.
Eur zao d’he scoaz hag eun taol fouet d’ar mul, setu ar respont a roaz ar poder d’an tremeniat. Hag hen ac’hano en eur c’hrosmolat : mar plich gant Doue ! ia da, mar plich gant Doue sur e zin e kær, ha ma na blich ket e zin ive.
Hogen an tremeniat-ze oa sant Per digaset var hent ar poder da glask he c’hounit. Sant Per a bignaz en Env da lavaret penauz oa bet digemeret. Doue ne lavaras ger.
Eur pennad ac’hano ar poder a zigouez ganthan eur vaouez. Houma oa mam Jesus deut ive da glask he zistrei oc’h Doue. « Va mignon, emezhi, peleac’h ezit-hu evelse ken otuz ha ker faeüs ? »
— Mont a ran e kær da verza ar pez a zo din.
— Ha n’oc’h eus-hu aoun rak netra ? ha sur oc’h-hu da vont bete penn ho peach ?
— Aoun rak petra ? eme ar poder skeulf he zaoulagad.
— Eur mestr a zo en Env, hag a zo ato red caout he otre…
— Han ia, Doue, ne ket-ta ? It gant hoc’h hent, maeronez, ha va list-me. Pe e roi ho Toue he otre pe ne roi ket, me a ielo e kær.
Ar vam a drugarez a dec’has buan evit miret na glefche mui blasfemou ar poder, hag a voue red dezhi mont, glac’haret, da lavaret d’he map penauz oa bet kemeret he c’hevridi.
— Me a velo c’hoaz, a lavaras Jesus, ar pastor mad ; me a velo c’hoaz ha ne c’hellin ket dizrei an danvad dianket-ze.
Setu hen o kemeret ar furm euz eur bugel, evel
