it alesse ho taou da c’hoari evit ma zin vardro ho c’hoar.
Deus da c’hoari ta, Laouik, eme ar verc’h vian ! Mes Laouik a jome souezet. Abenn eur pennad e lavaras d’he c’hoar evel eun den bras : te ne ouzout ket te, te so re vian, mes me a vel avoalc’h. N’em eus ket a c’hoant da c’hoari pa velan va mam ken trist, ha va c’hoar vras ker clan. Ha neuze, ember ema Nedelek, ha n’or bezo ket a eteo da lacat en tân.
— N’hor bezo eteo ebet, eme Annaik ; ô va Doue, neuze ne deui ket eta ar Verc’hez da doma he zreid ?
— Ma vije bet tud ar maner er ger, eme Laouik outhan he unan.
Etre ma comze evelse an daou vugel, e clefjont ho c’hoar glan o cana. Souezet e vouent, rag pell a voa n’o doa ket clevet he mouez. Louizaig e devoa eur vouez caer hag a gane dudius pa voa iac’h. Brema oa eat he mam var he zro, hag hi pehini en em gave guelloc’hig, a voa en em laket da gana eun Nouël.
An daou grouadur a redas da gaout ho c’hoar :
— Guelloc’h en em gavez, ha ne ket ta Louiza, eme Laouik ?
— Daou zervez-zo, emezhi, em eus nebeutoc’h a boan. Va mam vad e deus pedet kement evidon, ma en deus bet Doue truez ouzin.
Ar vam baour, o velet he bugale en dro dizi, a ancounac’hee eun nebeut he faourentez hag he foan speret. Ar glanvourez a jomas eun nebeut var zao, mes souden e vancas he ners dizi, hag e voue red he dougen adarre d’he guele.
Souden e tigouezas ive ar map cossa. Mikeal ! Mikeal ! eme ar vugale vihan. Mes Mikeal n’oa ket laouen, ha ne lavare ger.