Pajenn:Le Crom - Buhé er Sænt, 1839.djvu/75

Eus Wikimammenn
Ar bajenn-mañ n'eo ket bet adlennet

J Mar boé quer cliarilable e quevér er rcrjl» ean e oé ruste doh-t-ou é liunan. É daul, é hulé , è zillat e aunoncé er beuranté vrassan. Un dén pinhuicq ag er guér, péhani e gleuas luret nTen doe er Sant ar é hulé meitur l’al langér eit hutn holein,e zavieasdehou unan forh-précius. En Kscôb suniel, dré gomplaesance hemb-quin aveil en dén-zé, e lnim cher-vigeas â nehi en noz mleili; ma;s er clionge e zas deliou de gompara-gein é slad doh hani quement a beuierion, péré è vauqué meinb ag en necessér, e barras doh-t-ou a gousquet. En trenoz el langèr e oé bet gùerhêt eit gobér alèzonñeu. En dén en doé lii reit, hi frenasa retorne, lia 1ù ras hoah d'er Sant, péhani hi gùerhas en eil ha mcmb un dairvèd gùéh, cn ul larei anlin d*en déa-zé : « Ni e hùélou péliynï a hun-amb > him deu e scùéhou er hetan. » Er Escob santel en doé aerieu mercliet aveit er beden, er studi ag er Scritur Santel, hag el lecturieu devot. Ne )ausqué quet er goal-gonze-’ rion dTantréein én é dy, aveit discoein en horreur en doé eit ur péhèd quer contrel dTel lézen a grechéneah. É humilité e oé quer bras , ma laré a nehoti é liunan ne oé meit ur yoh inisér, corromple hag orgaeil. Sour-! eius e oé de veillein yr è boble ha de zistrugcin er ful gustumen e oé én ou mesque. Èl m'en doé rcmerquet é sorlié en diul youancq ag en ilis goudé lectur en avièl, eit morinet de barlanda) dTer venèd durand er i prôn hag en instruclion, ean ou hélias un dé, hag e yas de chouquein én ôu mesque, én ul laret dchai guel un doustér pchani e hounic ca-lonneu en ol : * Mcni bugalé, é léli ma vè en devèd c telie bout ehuè » erbugul. Aveit-oh-é è tan dé laret en Overen, me chomou anicn but » que ne bligeou guet-n oh assistein èn-hi. » Ur gorrigemant groeit quen a-propos ha guet un doustcr quen admirable e dorras net er fai gnsuim-zé. Er Sani e ré p&b plai èr visile ag è Escobti, hâ lics è oc larel a nehou er péh e oè larct a hur Salvér, a pe oè ar cn doar, pcnaus è ré vad dré guement lèh ma passé. N'er gâlhucnt partout nameit er Sant, ha parloul è pedent Uoué dTer liortscrvein; mms tostat e ré er moniand ma lelié nionnetde receu er lecompance ag è ojvreu inad. Er clionge ag er marhue e oé hernb ccsse dii ac é zeulegad, ha liemeine e ré peb dè èl pe vélic bet en dehnéhan ag è vuhé. Groeit en doè inernb loallein é vé a pe oc bel hanlmèt Escob; iiag unan ag è serviterion e oè carguet de zonnet de laret dehou er hoozeu-men é creis memb er cè-remonieu caérran ; * llou pé n’en dc quet hoali achiliue ; ordi*énet nia » vou achihiict, rac ne houicl quet enajr a Iiou niarhue. » A pe hum hùélas preste de verluiel, en Escob santel e ordrènas rein dTer heurerion deu bèh argand e chomé hoali guet-ou, ha goudé en devout recoinmandet è inean de Zouc, ean e varhuas guet ur peah vras, ér blai 6Ï7, oaidet â dri pé puar Iilai ha tri-uégnênd. Er Sant bras-mèn en doé perpeténé sperèd er chongeag er mai hue, ha conduiei en dès ur vuhé pur a béhèd , ur vuhé santel ha laïn a oevreu mad. Er chonge ag er marhue ezou ur moyanj criliue ha puissant Ihas aveit distroein mab-dén a-zoh er pèhèd, hag en dougue de bratiquein er verlu. Eil Reflexion. Groeit en dès ahezonncu bras merbet, ha sel-mnié rè, sel-mui è cavé de rciu. lliï hui e ïulle d‘ob leuuein bènédiclion IJouèur 8