Pajenn:Le Crom - Buhé er Sænt, 1839.djvu/407

Eus Wikimammenn
Ar bajenn-mañ n'eo ket bet adlennet

nameit ér honferanco» spiritne!. Unan a neliaï r houlennas guet*on 11 n fïé perac é pêllédoh compagnoneah er réial: « Doué e lioucr, e rcscondas er Sant» peguement én hou câran ol; maes me sante n’ellatt quet bout ar un dro gnet Doué Ita guet en diul: n’en dc <|uet permettet d'eign enla <|ùittat unan eit hum antretcnnein guel er léral. Ne receué quet davantage en cstrangerion, péré e zé d’er visitein, rac ne venné, emé-ean, liumcher-vige ag é zeukgad nameit cït contamplein en nean. K,r patriarche a Alexandrie e zas, c compagnoneah réraj, d’er gnélet, hag er pedas de gonze dehai a dreu santel. Er Sant e honlennas guet-hai ot mar boent coutant d’hobér er péh cn déhé recommandet deliai. Ind e broineltas dehou. « Hama, emé er Sant, m*hou pède, pe gleuehet laret é vou Arséu én ul Jéh benac, Iausquet-ean lranquille ha ne gueméret quet er boén de zonnet d’er giiélet. * Ind e yas ou hent bâmet doh er gùélet qner ferme cn é resolution. Er Soliter santeï-men e gueinéré quement a sotirci de hoarne er bur-taet, ma oé ur boén vras eit-ou gùélet merhèd pé groagué. Un dame a galité, hanhuet .Melanie, e ras exprès er voyage a Rome d'en Egypte eit lié dout en avantage a gonze doh-t-ou hag a hum recommandein d e liedenneu. Quentéh èl mcrgùélas, hi huni daulas étal édreid, hag er honjuras de gonzc doh ur vocs, pchani en doé trezet er mor hag hum eiposet de guement a zangérieu eil hé dout er gonsolalion d‘er gùélet ha de receu é instruclioneu. Er Sant, hernb sellet doli-t-hi, e rescondas : * Perac gobér ur voyage quen hir? Ur voès ne zelie quet qiiittat hé zy hag er sonrci a hc ziégueah eit donnet de drouhlein liermillèd én ou deserh : n’ou pon quct er gonsolation e honlennet guet-n-eign : hui e luiès groeit ur voyage quer fatigus cit gnellcin larct è Home en e huès giiéjet Arsén, hngeit rein hoant ehuè der mcriièd aral de zonnet de goutaniein ou huriosité.» Melauie, alLùu stouyeta blat, e oé quer souhet è cleuei er houzeu-zé, que ne gredéquet sehuel hé deulegad. È! mn hùélê er Sant é pêllat doh-t-hi, lit e grias nr neltou hag er snplias d en dout ahoèl chonge a nehi én é Jiedenneu. « Econtrel, e rescondas Arsén, me hède Doué ma vou effacet eit jamms a me sperèd er mimocr hag er chonge a han-oh. » Er rescond-zé hi affligeas qnement, mo crcinas cn derbian ha ma relornas clan <i’er gnér a AEcxandrie. Pe santè melconi pé uri diouste benac èn é soliiiud, ean e iaré dehou è hunan : « Arsén, perac en e liès-lc qùitteït er betl? Perac é ous-tè deit èn deserli? Hâ n’en dé qnet eit chervigein Doiiè-é? Groa qucment-cé enla. » Liésé laré eliuè er honzen-men: » Qtise e mès bet aitâu em bout bet conzet doh en dud, maes jamaes ne mès betquae em bou bet goarnct er silance. * Pe hitclas é varhue é tosiat, er Sant e laras d’é zisciplèd : « Ne veah quet è poén penaus gobèr abesonnen eit-on arlerh me marhue; me houlenne guei-n-oh liemb-qum ma hou pou chonge a han-an ér sa-creficc ag en Overen ; mar e mès groeil un dra benac a vad ém buhé, m’er havou goudè. Én é angoni, er servitour bras-men de Zoué ne ré nameit ouilein, liag unan ag é zisciplèd e laras dehou. « Perac é onilet-hui, mezad? IIù dougein rel-hui ehué er marhue, èlen dud aral?» — « Ya, e rescomlns er Sant, en dougein e rnn, hag en dougeance-zé n’en dès quet me hùitteit a Iiotidc ma on cn deserh. * Er Sant bins-men e varhnas èl-cc étré divrch é zisciplèd, ér blai 449, oaidet a bembzcc vlai ha puar-uéguènd, a béré en en doé tremeinet pemb ha hantèr-hand én