Pa zeu va den mat en-dro, gavr ebet gantañ, ne gav mui e azen.
« Allas ! » emezañ, « setu me tapet adarre ! Marteze koulskoude n’oun ket. An den-ze a oa skuiz o c’hortoz ac’hanoun hag a zo aet atao. Deomp ivez… »
Tremen a ra e-kichen eur puñs. Eno ez eus eun den o ouela. Hag ar c’houeriad d’ezañ :
« Perak emaoc’h o leñva e-giz-se ? »
« Va yalc’h a zo kouezet er puñs aze. »
« Petra ’root d’in, ha me a yelo d’he zapout ? »
« An hanter eus ar pez a zo enni.
- Pa vezer e tro da goll,
- Gwelloc’h hanter eget holl. »
- Pa vezer e tro da goll,
« Gwir eo. Mont a ran eta, »
Hag heñ a ziwisk e zilhad hag a ziskenn er puñs.
P’emañ er goueled, egile a dec’h, dilhad va den gantañ.
Tapet eo ar c’houer adarre. Penaos e teuas er-maez ha petra a reas da c’houde, an istor n’hen lavar ket. N’ouzon ket kennebeut petra e teuas an tri laer da veza.
Steredenn Boulvriag,
mae 1905.
