Spered-Berr a oa ano eur vaouez. Dimezet e oa houmañ da Douzedig. Eur vuoc’h o devoa, ha setu o holl beadra. Geot ne oa ket ken er park, war an ti ne lavaran ket.
« Kasomp ar vuoc’h war an doenn, » eme Douzedig.
« Penaos ? » eme eben.
« N’eo ket diaes. Krog en he lost, me ’bego en he fenn hag en eun taol, emañ-hi eno. »
Hogen ne oant ket evit ar vuoc’h.
« Me a oar, memes tra. Tap ar vouc’hal d’in. »
Spered-Berr a dap ar vouc’hal, ha distaget eo penn ar vuoc’h diouz he c’horf. Ar penn a zo taolet da beuri. Lezet eo tri devez eno. Neuze e lavar Touzedig :
« N’ouzon dare petra ’c’hoari gant ar vuoc’h, n’he deus debret begad. »
Hag heñ war an ti o soñjal lakaat ar penn en e blas war c’houzoug ar vuoc’h. Ne c’hellas hen ober.
« Maro ar vuoc’h ! » emezañ. « O ! Doue benniget ! Ma ! debromp anezi. »
Hag heñ ha troc’ha ar vuoc’h a-dammou, ha lakaat eun tamm e-kichen pep kaolenn el liorz.
« Friko a vezo ! » emezañ da Spered-Berr.
Hag int da gousket. Antronoz-vintin ez eont d’al liorz. Kaol a zo c’hoaz, kig avat n’eus tamm… Chas a oa er vro, kredabl… Ha Touzedig d’ar park.
