MÉElf.. : ai Méhéucin, falle quet d’oh cleuet come a beoigeo. Chonget ha coropre-net mad penaus ne elle quet chomme er burtset é creis er piigeadurieu; chonget penaus bemb er morteficationeu, ne ellet quet conservein hou S’inean pur dirac deulegad en Eu-tru Doué; chopget anfin ne vou nameit er ré en devou ur galon pur e huélou.Doué éo é hlotir. v Sellet enta péh sorte résolution e hoès de guemér ar gue-ment-cé. : En unan-ar-n-uïguênd a vis Méhéuein. SANT MÉEN, Abad. Er Sant-men , quer brudet dré é vertuyeu, dré é vira-cleu, dré er bouvandeu e hroas seuel, ha dré er foul a dud e yé, nen dès quet hoah quer pêl-amzér, d’é vé, e oé sèuet ag en Angletèr. É dad, péhani e oé ag ur famille inourable , hac e vihué èl ur giiir grechén, e gueméras hilleih a boén aveit en dessèu erhat hac en douguein, drès peb-tra, de bratiquein er vertuyeu. Er hroaidur santel-men e hroas a vihannicg paud a gonsolation dehou; car a nezé è oé poset ba parfaet; ne gâré quet en hoarieu, hac hemb clasque ridêc arlerh pligeadurieu ha laus joéieu er bed, nen doé quin cou-tantemant meit é pratiquein en cevreu a charité, ê visitein er ré clan, é soulagein er beurerion, bac é consolein er ré afiliget. , El ma oé câr, doh tu é vam, d’en Escob sant Samson, ean e yas d’er havouet aveit goulen bihuein édan é hoarna-tion. Er Sant, laen a joé é huélet purtaet ha santeleah er broaiduricg-men, er receuas guet hilteih a goutantemant, bac a nezé er sellas èl é vab spirituel. Sant Méen e avanqas bean hac é bèr amzér ér pratique ag er vertuyeu édan ur maestre quer mad, hac e ziscoas bout quer staguet doh-t-ou dré er garanté endoé én éandret,m.a qùittas a volanté vad é dad^ & vrq hac é v^deu eit en Hélie é Bretagne, «é péh léb é sâuas en Escob santel-men couvand DoL, hac é oé bet secouret tÜleih dré sant Méen de berdègue en aviél. Pré en arbèn a afieerieu en doé sant Méen de réglein guet Guérech, eile ag en hanhue, comte a Huénèd, ean e zas de gaYOuet er^Prippe-z^ hac e hroas é hènt ar drôèd, éñ ur yGOOgl
