171 — d’hou q’oI fal deicheu, mar e hoès receuet er pardon a nehai dré en assolven ha guet en disposilioneu necessaer, tosteit, tosteit d’em zaul guet er brassan confians. Hui e houér, me hroaidur , guet péh ca-ranté é crien gùéharal d’en ol tostat d’ein: deit, e laren-mé dehai, deit d’em havouèt, ô hui, ol péré e zou aflijet ha poéniet; deit d em havouèl, ha m’hou tissamou, m’hou consolou. Er péh e laren d’er réral nezé, m’el lar d’oh ehué hinihue : deit, me hroaidur a garanté, deit d’em havouèt, m’hou secourou, me rei nerh ha couraj d’oh; m’hou purefiou, m’hou santefiou, m’hou cùellei I Ne hoès meit tostat d’ein guet confians. Mèn é ma er hlan e refusehé hum durul. étré men divréh, p’em hleuehé é larèt de-hou : deit d em havouèt ha m’hou cùellei ? Mèn é ma er peur e bélehé doh-ein, p?em hleuehé é larèt dehou : chetui eur hag ar-gand én abondans, queméret er péh e ga-rehet ? Maes, me hroaidur, doh me zaul, hui e gavou graeeeu ha trezolieu mil gùéh pré-ciussoh; tosteit dehi enta guet fé ha guet confians. Pibue e zou haval, tud youank, doh Jesus Digitized by Cjoo^le —
