Unan-bennag a gasaz ar gomz d’an Dour-Du, ha d’ar zadorn varlerc’h, ar Berthou, divar dreujou he di, a lavare da dud Plougasnou, a iea a-biou, rak hini anezho ne d-ea enn ti — hon tud koz a zente atao ouc’h ho fersouned :
— Me a c’hoar perak ne deuit ket herrio enn ti ; mez lezit ho persoun ganen-me, varc’hoaz me her c’houmpezo.
— C’houi, Berthou, eme unan o chom a-za.
— Ia, me ; rak me a zo eun den guiziek hag a c’hoar kalz a draou divar benn ar veleien. Varc’hoaz me a ziskouezo d’hoc’h Aoutrou persoun Troadec ne c’heller ket evel-se stlabeza tud evel-d’oun-me a c’hounit ho bara dioc’h ho micher.
— C’houi, Berthou, eun den guiziek ?
— Ia, me.
— Mad, efidandomen, hon Aoutrou persoun-ni ne ket eur ginaouek eo, ken nebeut.
— Pa gomzign-me out-han e velo, rak me am beuz guelet meur a velek epad an dispac’h.
— Ne gredan ket evelato, kaer hoc’h euz beza desket mad, en defe aoun razoc’h, hon Aoutrou persoun-ni.
— Varc’hoaz e velot.
— Na varc’hoaz zoken ! Dioc’h-tu evelse ?
— Ia varc’hoaz ha dioc’h-tu. Varc’hoaz vintin me a vezo e Plougasnou, eun den a lezen guiziek meurbed ha me. Ne ket n’am befe aoun va-unan, mez guelloc’h eo daou eged unan. Ha, ma ne deu ket ho persoun d’en em zislavaret euz ar gador, epad he brezegen, dirak an oll, e velot da beleac’h ez ai an traou, rak al lezen a zo breman striz var ar veleien ; ne ket evel araok an dispac’h.
— Ne ket strisoc’h, me gred, var-n-ezho eged var an dud-all ; ha ne c’heller ket ober muioc’h a zrouk d’ezho evit d’eomp-ni ?
— Nann, d’ar re n’ho d-euz ket a ijin ; mez me a c’hoar ar pleg var-n-ezho.
— Ma n’euz nemed ijin ganeoc’h, Berthou, n’hoc’h ket evit lavaret evelato e ve al lealded enn ho tu.
— Oh! gand ar veleien n’euz ket a izoum da gaout kement-se a lealded.
— Kement ha gand ar re-all, me gred.
— Fazia, ha fazia a vraz a rit, paotr Plougasnou.
— Perak-ta, Berthou ?
— Setu aman perak. Mar lavarit drouk divar-benn unan-
