ean e blégas é bèn én é zihue-flah harpet ar vorden er gadoér-perdêg. Ur bobl vras a dut e oai én é berdêg e gredai é oai é pedein Doué pé é ouilein guet hirreah ; int e ortas pêl. A la fin er sacristin e dennas ar é zillad, e sàuas de gonz doh t’ou, hac e laras d’er Bobl é oai treménet. En ol é ouilai pé e huannadai, hac e larai : caërret ur marhue ! mæs santellet ur vuhé ! gued a œvreu mad ! Er verh digampen a béhani é conzan e zou unan a nehai ; pé d’é groeit hé retræt guet un aral, n’en dé quet sûr en hé devai bet er memb bonheur. Ne rai meit ouilein é covessat, ne badai mui a pe zas er hource de rein dehi en absolven hac er gommunion ; ne fallai quet dehi nac en eil nac éguilé, rac havai oai guet-hi né oai quet hanni ar en doar e véritai bihannoh eit-hi er sacremanteu-zé. Hé Hovezour e ordrénas dehi ou réceu, hac hé haranté ha contrition e grescas hoah é aboeissein. Hi e fallai dehi ur benigen calet ha hir, hac hé Hovezour, conduyet guet er Speret-Santel, ne ras hanni dehi. Quement a vadeleah én Eutru Doué én hé hevér hé laquas de verhuel ar en hènt é tonnet d’er guær ag er retræt, guet en nerh a hé haranté hac a hé glahar en dout offancet durand hé ol buhé un Doué quer mad-cé. A pe oai disquennet
