mar kirit ; ne rin forz hag o strinkin holl, a
bez, dindan va fod houarn, da lakaat ar zoubenn
da virvi. Drougig ennan. Kit da vale,
evel m’em eus lavaret d’eoc’h. O c’hourdrouz,
kit buanoc’h ’ta. Krang a ya kuit.
Bremaik ar varnerien a zeuio aman da varn an dud a zo bet galvet da zont dirak ar gador varn. Daoust ha n’oc’h ket unan anezo ?
Eo da ; en em glemm a ran eus eur c’hoz varichal en deus laeret diganen, dre nerz, eur bern brao pesiou arc’hant.
Taolit evez, taolit evez ! ne-d-aio ket mat an traou ganeoc’h, ’m eus aon. Risklus eo an dra ze, war va mennoz ; eas eo, sur, lavaret eo bet laeret arc’hant diganeoc’h. Met penaos e lekeot ar varnerien da gredi ez eo gwir ? Hein ? An dra ze, avat, a zo dies ha dies bras. Hein ? Eun alvokad, lemm e deod hag e spered, a zo
