Pajenn:Dastumad - Bleuniou-Breiz.djvu/218

He c’hoaf hac he gleze, he skoed hag he chupen,
He heuzou hag he dok, marellet e melen.
Doare zo e oa holl goloet a houarn
A dalek plant he dreid beteg he ziouskouarn.
N’en deuz miret gant-han nemet eur goustil berr,
A zindan he zorn deou dalc’het enn he ghenver,
Ha prest da zic’houina, evel pa’n de difi
E ve eur re bennag en c’hoant d’hen attaki.
He vrec’h kleiz zo pleghet euz a-dreuz he ilin,
Laket evel eur peul a bloum war benn he c’hlin.
Ha kouezet enn daou du endro d’he zivoughen,
Evel seïz aiaouret, e teu he vleo melen.
He ben war bal he zorn a zo gant-han laosket,
Sarret he zaoulagad, ez eo choumet kousket.
Oh ! kaer eo da welet dindan he zisheolien !
He ziouchod zo ker ru ! he zaouarn zo ker gwenn.
Kredi rafac’h gwelet diou rozen podet koant,
Fresk-beo kutuillet war eur plad oiifant.
Choumet a oann a ban da zellet piz out-han ;
A benn-fin, gant ar vez, oun diredet aman.