— Ha koulskoude, emezan, n’eo ket hunvreal am eus great. Nann, rak droug am eus c’hoaz em bleo hag em divesker… Aotrou Doue !… Hag ar C’horrig ?…
— Petra ? mezvier, gourlanchenn frank, lonk-e-zizun, dic’houilhez, debr-spered, torr-penn ? N’out ket eat c’hoaz d’ar bed all, amprevan ? Hag eur c’hristen a dlefe distaga korfajou evel-se ?
E wreg eo a gomze d’ezan en doare-ze, en eur welet anezan o tigeri e zaoulagad ker frank ha p’en dije bet c’hoant da zibri yod-kerc’h pe grampoez ganto.
Kerkent e teuas en ti Jermen au Troadeg, an devezour koz, bet o voueta ar c’hezeg.
— Ac’hanta ! eme an devezour, en eur c’hoarzin, panevedon-me, Herve, e vijes bet c’hoaz du-ze, e-tal menhir « Toull ar C’horrig ».
— Ya, eme ar wreg, pec’hed eo bet d’eoc’h koll hoc’h amzer da zigas an toull-jistr-ze d’ar gear, dec’h d’an noz.
— Ma ! eme Jermen, poan a-walc’h am oa bet gantan, kement m’am oa goust da c’hoarzin.
— Ha koulskoude ne oa ket peadra ! eme Herve.
— Eo da ! Red e vije bet d’eoc’h beza bet o welet anezan o trei en-dro d’ar menhir, o klask tremen dreizan…
— Tremen dre ar peulvan ?
— Ya… hag o youc’hal a-bouez-penn e oa klozet e-barz gant ar C’horrig !
Herve Stroalleg a zistagas c’hoaz eur pennadig kousked. Pa zavas, e oa dizonjet e hunvre gantan ; n’en doa mui sonj,
