Eun deiz ma edo Jesus o pedi en eul leac’h
bennag, unan deuz he ziskiblien, pa ehanas, a
lavaras d’ezhan : « Aotrou, deskit d’eomp pedi,
evel Iann hen deus desket d’he ziskiblien. »
Lavaret a reas d’ezho : « Pa bedit, lavarit :
Tad, hoc’h hano bezet santelleet : ra deuio ho
rouantelez ; roit deomp hirio hor bara
pemdeziec ; pardonit d’eomp hor pec’hejou, evel
ma pardonomp hon-unan d’an neb hen deus
manket en hor c’henver ; ha n’hol lezit ket da
goueza e tentation. »
Hag e lavaras d’ezho : « Unan ac’hanoc’h, me laka, hen deus eur mignon, hag ez a d’he gaout e creiz an noz, hag e lavar d’ezhan : « Mignon, ro d’in e prest tri bara, rag eur mignon d’in a deu d’am c’haout divar he hent, ha n’em eus netra da lakaat dirazhan. » Egile a respont euz an diabarz : « Lez ac’hanon e peoc’h ; an or a zo clozet, ha va bugale a zo ganen er guele : ne c’hellan ket sevel ha rei d’id. » Ma kendalc’h ar c’henta da skei, me lavar d’ehoc’h, petra bennag ne zao ket egile da rei d’ezhan abalamour ma ’z eo he vignon, e savo goulzgoude abalamour d’he dregasserez, hag e roio d’ezhan kement hen deus ezom.
Ha me a lavar d’ehoc’h : goulennit hag e