nestr he c’hambrig a oa troet war al lïorz ; ar plac’h yaouank he digoras, ha, harpet outi, en em lakas da hunvreal.
An amzer a oa klouar, ar maez a oa sioul eus sioulder divent an diskarr-amzer, ar sioulder hunvreüs-se a luskell ar galon etre al levenez hag ar velkoni, hag a ra d’ezi gouzanv ken reiz douster nerzus ar garante. An heol a zave goustadik en dremwell, e vannou aour en em zile doanius e-touez an deliou briz-velen, e taole dindane an evned o diskanou karantezusa. Pep tra a zeblante envori kaerder an devez a zave war ar gêrig, ha mousc’hoarzin d’ar plac’h yaouank, a chome sebezet dirak ar mintin lugernus-se, mintin diwean he yaouankiz, henvel a-walc’h ouz stad he c’halon…
Hag he buhez tremenet a dremenas en eun taol dirak he daoulagad. Dudi, evurusted, bleuniou, setu ar pez he doa kavet war he hent ! Doue a roas d’ezi eun tad hag eur vamm eus ar gwella, a zeskas d’ezi abred kerzet war hent ar furnez, hent an evurusted glan a gaver o poania seder ha laouen en frankiz ar maeziou. He c’halon en em stagas ouz eur stad-vuhe ken kaer. Bevan evel he zud, e-kreiz he bro, gant eur c’hristen hag eur gwir-vreizad evelti, setu hunvre he c’halon, hag, evel pa vije o tiarbenn he c’hoantegeziou, Doue a lakeas hepdale war he hent ar mignon a glaske. Deut e oa an de da zeveni an hunvre, deut e oa an de a dlee hec’h unani d’an hini a gare muioc’h egeti hec’h-unan. Eur vuhez all a yê da zigeri eviti, pounneroc’h, trubuilhusoc’h marteze ha, koulskoude… daoust ha ne vije ket brao bevan e goudor eur garante virvidik diazezet war doujans Doue ?
— « Ma Doue, trugare, eme ar plac’h yaouank ! » Ha daerou a c’hlebias he diouchod, daerou a levenez mesket a dristidigez, rak an de-se he rente ken evurus, he diframme digant he zud vat. He galon a ’n em zerre о sonjal en glac’har mut a lenne bemde e daoulagad he mamm, о sonjal en he zad, a chome hep eur bugel da harpa e gozni.
Mouez skiltr ar biniou о sevel er pellder ha dor ar gambr о tigeri a dennas anezi eus he hunvreou.
— « Savet out, Janig ?… Penôs, gouela a rez ! » —
Ar plac’h yaouank, hep respont, en em daolas etre diouvrec’h he mamm. Eur pennad e veskjont о daerou.
— « Allo, sec’h an daerou-se, eme ar vamm da genta : an de-man a zo eun devez kaer evidomp, ne fell ket e denvalaat gant an disteran koumoulen a dristidigez. »
— « Mamm,… ho kuitaat ! »
— « Em c’hichen e chomi : bemdez en em welfomp. Hon merc’h ne vo ket kollet, hag eur mab hon eus ouspenn ! »
Hag ar vamm a vousc’hoarze evit mouga an daerou a garge he daoulagad.
— « Sell, emei a-benn eur pennadig, pegen kaer eo an amzer ! Daoust ha gouela a c’hallez pa gan an evned ken koant ha ken lirzin ?… О la ! piou a zo du-hont war ar c’hleun en tu all d'al lïorz ? »
— « Piou ? eme Janig, ?… Jobig avat, mamm gêz. Ya, ya, hen eo ! Daoust petra a ra aze ? »
An diskiant a oa dindan eur bod kelve, troet ’trezek ar prenestr. Eur bod glazur a oa en e zorn. Sonjal a reas dont betek an ti,… ha, souden, evel pa n’en dije ken gwir da dostaat, ec’h astennas e vrec’h evel da ginnig ar boked, ha, goude bezan graet eur zell diwean, e tec’has kuit en eur redek.
— « Ar paour kêz, eme Janig ! True am eus outan. »(Da heuilh)
Koulmig Arvor.
