Job ha Lom a oa kendirvi kompez evit o brasañ maleur, rak dre ma oant kerent eo e teujont d’en em zaremprediñ ; evit o brasañ maleur ivez e oant o chom o-daou e kêr Lanurgad, rak, panevet se, marteze, an amzer he dije lakaet fin d’o darempredoù.
An daou di a oa savet an eil e-kichen egile, ar pezh a oa un dra fall ; an dorioù a zegouezhe eeun-hag-eeun an eil dirak eben, ar pezh a oa falloc’h c’hoazh.
Job ha Lom en em gleve war gement poent eus kement tra, war ar pemdez evel d’ar sul. Pa veze gwelet unan o tont gant an hent, e veze lavaret diouzhtu : an hini all n’emañ ket pell.
Pa laboure Job er park e veze gwelet, kerkent, Lom e toull ar gloued.
— « Ho ! ho ! Job, dont a rit ? »
Ha Job a stlape, kerkent, e forc’h, pe e falz, pe e falc’h ha dao ! da redek ar barrez.
A ! me a lavar deoc’h, labour Job ha labour Lom a oa labourioù difonn. Ar pezh a zisplije ar muiañ d’an daou zen e oa plegañ o c’hein.
Koulskoude Job ha Lom a oa, ouzh o gwelout, disheñvel war gement poent. Setu amañ poltred pep hini anezho : Job a oa bihan, Lom a oa bras ; Job a oa ledan ha skoulmet-kaer, Lom a oa strizh e zargreiz ha strizh e zivskoaz ; Job en doa blev du ha Lom blev ruz.
A-hend-all e oant heñvel-rik.
Tregont vloaz e oant o-daou, hag hini ebet n’en doa kavet da fortuniañ.
Ene Job a denne da ene Lom, evel un den a denn d’e boltred, pa sell er melezour.
An deiz-se, lun vintin goude pardon Landremel, Job a zihunas war-dro nav eur, ha Lom war-dro nav eur hanter. Skuizh e oant o-daou, hag ar pikouz a oa start da zistagañ diouzh korn o lagad. Job a grafignas e benn hag a zigoras e c’henou, hag ober a reas kement a drouz en ur zigeriñ anezhañ, ma voe dihunet Lom, kousket en ti all.
Sevel a rejont o-daou d’ar memes mare.
Job a oa aozet dezhañ gant e vamm ur soubenn rous treutik a-walc’h, a zo ken dispar, hervez em eus klevet, da gas kuit a-ziwar an teod, ar blaz c’hwerv a chom goude un devezh bos. Da Lom e voe lavaret gant e c’hoarezed e oa gwelloc’h dezhañ chom war yun betek kreisteiz.
Lom eta ne zebras tamm ebet, ha Job kennebeut, rak ar soubenn rous ne blije ket dezhañ, an deiz-se.
Chom hep debriñ, mat ! Mes chom hep evañ a oa un afer all.
Lom a wiskas e zilhad, goustad, evel ma rae pep tra, hag e kavas gras pa welas e pare an heol er porzh.
Tremen a reas e-biou da di Job. Ober a reas e toull an nor :
— « Ho ! ho ! »
— « Ya, ya ! » a voe respontet dezhañ eus an diabarzh.
— « Hiziv ez eus pardon c’hoazh, Job. »
— « Ya, ya ! Lom, prest on. »
Hag o-daou en hent war-du Karreg-al-Louarn, da welout o moereb.
Mont a raent o-daou dre an hent-karr ; er c’harzh, al laboused a gane hag a c’hwitelle, seder, ha pep hini anezho a gomze en e yezh.
— « Setu aze daou vezvier ! » a lavare ar pintig.
— « Da sistra emaint o vont », eme ar vran du, eus beg ur penngos derv.
— « O ! n’emaint ket ; o ! n’emaint ket, » a respont ar voualc’h.
— « Da belec’h eta ? moualc’h beg melen. »
— « Da belec’h, bran du ? Da belec’h ? Diskenn war brank izelañ ar wezenn hag e klevi anezho o kontañ o zroioù kamm. »
Al laboused a selaouas. Klevout a rejont an daou sistrer o komz evel-hen :
Job : — « Emberr, me a yelo en ti. »
Lom : — « Me a chomo er-maez. »
Job : — « Me a livo komzoù flour d’ar voereb. »
Lom : — « Me a daolo evezh war an treuzoù, ha, bep ar mare, e rin cholori re bar da hini paotred ar Sabad. »
Job : — « Ar voereb a zo aonik. »
Lom : — « Bezit dinec’h ! Spontet e vo, pa glevo labous an Ankoù o c’hoari en-dro d’an ti. »
Job : — « Ha ! ha ! ha ! Ni ’zo paotred fin, memes tra. Ha ! ha ! »
Al laboused a gomze adarre, pep hini en e yezh :
— « O ! da Garreg-al-Louarn emaint o vont. Da welout o moereb ! Da spontañ o moereb !… »
Hag ar vran, ar voualc’h, ar gegin, ar pennduig hag holl laboused ar girzhier a hope war-lerc’h Job ha Lom :
— « Viltañsoù ! viltañsou ! »
Pa zegouezhas Job ha Lom e Karreg-al-Louarn, ar voereb a oa war he gwele gant ar remm hag ar gozhni.
Job ha Lom a antreas en ti, goustad, evel ma vijent bet glac’haret-kenañ.
Ar voereb a c’hoarzhas a galon vat, ouzh o gwelout.
— « Petra ’c’hoarvez ganeoc’h hiziv, paotred trist ? »
— « E gwirionez, » eme Job, « trist, ya, trist eo. »
— « Ya ! trist eo ken na eo trist a-walc’h gwelout ac’hanoc’h o redek ar barrez, o sistra bemdez hag o tremen ho puhez dilabour. Ur vezh eo zoken. Ne gavot plac’h ebet ha, koulskoude, poent bras eo deoc’h fortuniañ. Tregont vloaz, soñjit… Bremañ e chomit aze hep lavarout grik… Respontit ’ta, pe kemerit bep a volenn : ar varrikenn sistr a zo aze, gouzout a rit, e-tal ar gwele. Kemerit hoc’h-unan, peogwir n’on ket evit servijañ ac’hanoc’h. Domaj eo n’emañ ket Herri aze ivez evit trinkañ ganeoc’h, rak Herri a gar kenañ ar sistr hag ar peurrest, hag ur sizhun ’zo n’eo ket bet er gêr. Pelec’h emañ o sistra en deiz hiziv ?… A ! lavaret e vez dimeziñ… dimeziñ… Gwelloc’h eo deoc’h chom hep dimeziñ, paotred, ma timezit evit lakaat ho kwreg gwalleürus war an douar. »
— « O ! moereb, moereb muiañ-karet ! » a lavaras Job.
— « Petra ’zo, Job ? Pelec’h hoc’h eus kavet an anv brav-se : moereb muiañ-karet ?… Mes petra ’welan ? Stouiñ a rit ho penn, ha c’hwi, Lom, emañ an dour en ho taoulagad ? »
— « O moereb, ne ouiemp ket… »
— « O moereb, ni ’grede deomp… »
— « Petra ’zo c’hoarvezet, va nized ? »
— « Ne ouiemp ket, ne ouiec’h ket… »
— « Ni ’grede deomp… »
— « Setu aze ur gudenn ! »
— « A ! moereb, moereb muiañ-karet, » eme Lom, ur c’heloù… ur c’heloù trist… Ken na eo trist a-walc’h… ha re drist zoken… Hon eontr Herri a zo beuzet ! »
— « Beuzet ! » a lavaras ar voereb strafuilhet.
— « Beuzet ! Allas ! »
Mes ar voereb ne selaoue mui, ne gleve mui,
kollet ma oa ganti he holl anaoudegezh.